Immobiele schouder

Vanmorgen mijn laatste bestraling gehad. Het idee alleen al maakte me superblij. Niet meer elke dag pendelen naar het ziekenhuis, parkeerplaats zoeken, mijn beurt afwachten, me aan- en uitkleden in de kleine paskamer, me stilhouden tijdens het bestralen, niet meer tot morgen zeggen… en al helemaal niet meer ‘tot ziens!’ Als ik eerlijk ben zijn die vijf weken voorbij gevlogen. Het verplegend personeel was altijd even vriendelijk en geduldig en daarvoor gaf ik hen vandaag een pluim in de vorm van een bedankkaart. Ik heb deze radiotherapie goed doorstaan. Zoals ik de vorige keer al schreef, heb ik er enkel een lichtrode huid en vermoeidheid aan overgehouden. Volgens mijn kinesist zijn mijn schouder, oksel en arm wel minder mobiel sinds de bestraling.

Er zijn inderdaad enkele bewegingen die nu moeizamer gaan dan enkele weken terug. Een goede vriendin van mij is kinesist. Zij ruilde haar praktijk voor een baan in het ziekenhuis, vandaar dat ik niet bij haar in behandeling ben. Ze observeerde me laatst wel tijdens een feestje en ze vond dat ik een onnatuurlijke houding had. Enkele dagen later stond ze aan mijn deur met een reeks oefeningen en een katrolletje. Ze onderzocht me grondig en wees me erop dat ik mijn arm meer moest ontspannen. Nochtans heb ik al maanden het gevoel dat ik ontspannen ben, maar niets is minder waar. Soms kan ik mijn gedachten niet loslaten en kost het me moeite om eens nergens aan te denken.

Ik ben nog nooit zoveel met mijn ziekte bezig geweest dan sinds de mastectomie. De hinder die ik ondervind en het feit dat mijn spiegelbeeld mij erop wijst dat ik een borst mis, confronteren me er elk moment van de dag opnieuw mee. Nochtans heb ik er vrede mee dat die ellendige ziekte mij een deel van mijn vrouwelijkheid heeft ontnomen. Met mijn prothese en de juiste beha is er wanneer ik gekleed ben niets van te merken. Het lijkt alsof ik zomaar wat uit de kast heb gehaald, toch moet ik twee keer nadenken over wat ik aantrek en daardoor breng ik ontzettend veel tijd in mijn dressing door. Te aansluitende T-shirt, decolletés, zelfs lichte V-halzen zijn uit den bozen. Daarbij ben ik enkele kilo’s aangekomen. Het is een zoektocht, maar mijn creativiteit helpt me hier wel doorheen.

Om even terug te komen op de kinesitherapie. De kinesist waar ik de laatste maanden enkele malen per week langs ga heeft zich naast de mobilisatie van mijn oksel, eveneens bezig gehouden met manuele lymfedrainage. Ze heeft het vermoeden dat er toch wat vocht onder mijn oksel zit, nochtans zegt de gynaecoloog van niet. Hoe dan ook, concentreert ze zich de laatste week vooral op de mobilisatie. Ze duwt en trekt er op los en heeft me bovenop de andere oefeningen weer een nieuwe reeks opgelegd. Van zodra ik ’s ochtends mijn ogen open heb begin ik met de rek- en strekoefeningen. Die herhaal ik meermaals per dag, in de hoop dat ik snel weer kan bewegen zoals voorheen.